UMGCWABO

Nooit in mijn leven ben ik naar zo veel begrafenissen geweest als ik ga in een jaar hier in Zuid-Afrika. Ondertussen ben ik er helemaal aan gewend en vind ik mezelf geregeld ergens op een begrafenis van iemand die ik nooit eerder ontmoet heb. Dit was niet altijd zo en zeker iets waar ik aan moest wennen.


Een bruiloft, als jongens terugkomen uit de "Bush" (als jongens rond hun 20e jaar naar de "bush" gaan, waar ze worden besneden en waar hun alles wordt geleerd over wat het betekend om een man te zijn), en een begrafenis zijn de grootste vieringen in de Xhosa cultuur en lijken daarom ook erg op elkaar (Behalve het doel van de viering natuurlijk). Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt van hoeveel vieringen ik deel ben geweest maar heb zeker wel een paar ervaringen die ik nooit zal vergeten. Hieronder beschrijf ik er een aantal, maar eerst wat informatie om een beeld te krijgen van hoe een begrafenis ongeveer verloopt.


Rouwkaart doen we niet aan, het woord verspreid zich snel genoeg!
Begrafenissen zijn altijd op zaterdag.
Net als een bruiloft word er een tent gehuurd die in de tuin wordt gezet waarin de begrafenis plaats zal vinden.
Een begrafenis is een activiteit die zo'n 3 dagen duurt. Er worden dieren geslacht om iedereen te kunnen voeden, want een begrafenis komt met een maaltijd natuurlijk. De gasten van ver arriveren de dag van te voren, dan worden de ingewanden gekookt en gegeten. Op de dag zelf wordt een volledige maaltijd aan een ieder die komt geserveerd en dan is er nog de dag erna wanneer iedereen van ver weer vertrekt, dan word het overige vet met brood gegeten.

De begrafenis begint sochtends met een lange dienst in de tent, daarna wordt het vervolgd bij het graf waar nog een dienst wordt gehouden om de persoon te begraven en vervolgens heeft iedereen een maaltijd samen en genieten we van het wederzien van familie en vrienden...

 

DIE KEER IN DE "VILLAGE"

Zo'n 2 jaar geleden kregen wij het nieuws dat de vader van een goede vriendin was overleden. Om haar te steunen zijn we naar de begrafenis geweest. Dit vond plaats in het afgelegen dorp waar zij is opgegroeid in het binnenland van ZA, waar mensen op afstand van de stad wonen, geen normale weg is, de huizen rondawels (ronde huisjes met een rieten dak)  zijn en blanken nooit komen. We vertrokken midden in de nacht want het was zo'n 8 uur rijden. We kwamen laat en de tent waar de dienst al bezig was, zat propvol met bewoners van het hele dorp. We wilden subtiel achteraan de tent in glippen maar omdat ik de enige blanke was trok dat nogal wat aandacht. Als snel werd ik naar voren gehaald. Je moet je voorstellen dat voor in de tent een podium is met de pastor, dorpshoofd en belangrijke mannen van de familie. Daarvoor staat de kist en aan de andere kant van de kist zitten alle gasten. De mannen op het podium kijken dus naar de gasten, en andersom. En waar werd ik gezet? Op een stoel voor het podium. De dienst werd stilgelegd en de MC (master of ceremonie) keerde zich naar mij toe. Hij zegt erbij dat vanaf nu alles in het Engels moet zodat ik het ook kan begrijpen. De rest van alle sprekers verontschuldigde zich telkens weer omdat ze niet volledig Engels kunnen spreken. Voor iemand die graag op de achtergrond is en niet goed is voor groepen kun je je voorstellen dat langzaam maar zeker ik me meer en meer door de grond voelde zakken. Met een hoofd als een tomaat hoopte ik dat het snel over zou zijn. Toen gebeurde het volgende... De spreker maakte een opmerking en iedereen lachte. In mijn nieuwsgierigheid vroeg ik Nceba het te vertalen. De spreker vertelde dat er iemand was waarbij een vlieg in zijn mond vloog, vervolgens vond hij een insect spray en spoot wat in zijn mond en was op slag dood. In mijn nerveuze staat verrasste deze grap mij erg op een begrafenis. Omdat ik al zo beschaamd was kreeg ik de slappe lag en in mijn nerveuze staat kon ik niet meer stoppen met lachen. Als het nog niet erg genoeg was dat ik daar voorin zat leidde ik ook nog eens de gasten af met mijn gelag....

 

DIE KEER DAT HET ZO'N FEEST WAS

Die keer dat een pastor die Nceba van lang geleden kon overleed en hij graag naar de begrafenis wilde. Ik wist niet dat het zo'n bekend persoon was en vond mijzelf als enige blanke (totdat de baas van de overledene ook binnen kwam, toen waren er 2)  in een sporthal vol met mensen in Motherwell (sloppenwijk in Port Elizabeth). Ik voelde me erg "underdressed" aangezien het er naar uit zag of sommigen voor een awards kwamen zo mooi waren ze gekleed. Ik heb nog nooit zo'n feest gezien. In Afrika op een begrafenis zijn we niet zo gericht op het overlijden van de persoon maar vieren we het leven. Op de video zie je het feest waarbij vooraan bij het podium er gedanst word om de kist heen...

 

OMA

Een begrafenis bezoeken is 1 ding. Maar als er iemand overlijd in de familie is het een ander verhaal. Vorig jaar is oma uit Kimberley overleden. Zij heeft voor Nceba gezorgd toen hij klein was en was als een moeder voor hem. Oma kwam oorspronkelijk uit een klein dorpje genaamd Phillipstown waar ze ook begraven werd. Het vroor en was verschrikkelijk koud. Gelukkig konden we bij een oom verblijven die een gaskacheltje thuis had. We arriveerde de avond van te voren en ik ben de familie in Uitenhage gewend dus wist niet zo goed wat te verwachten. Het was al snel duidelijk dat deze kant van de familie erg traditioneel is en niet gewend is om met blanken mensen om te gaan dus het was erg ongemakkelijk aan het begin. Oude mensen die zelf niet goed konden lopen stonden erop dat ik op hun stoel zat waardoor ik me schuldig voelde. Ik wilde me graag nuttig in de keuken maken maar had niet echt aanspraak omdat veel geen Engels spreken. De dag van de begrafenis besloot ik me volledig in mijn taak als makoti te storten en vond de dames 's ochtend vroeg al buiten rond het vuur. In potten zo groot dat ik er zelf in pas stond het vlees al te borrelen en ik vond een grote stok om erin te roeren. Nylon panty's was een slecht idee als je dicht bij het vuur werk dus ik moest oppassen dat ik niet zelf in brand vloog. Ook weet ik nu dat voor de volgende keer ik mijn gehele traditionele outfit mee moet nemen, niet maar de helft! Gedurende de hele dienst ben ik niet in de tent geweest en op een gegeven moment vertrok de stoet naar een kerkje om daar nog een dienst te hebben om vervolgens naar de begraafplaats te gaan. Ik miste het meeste van de begrafenis totdat Nceba iemand gestuurd had om mij te komen halen. Ik heb dus een deel kunnen meemaken in het kerkje en ben mee gegaan naar de begraafplaats. Dit vond ik toch wel fijn, allereerst omdat ik graag de begrafenis van oma bij wilde wonen, ook in mijn hart heeft ze een speciaal plekje. En ook omdat ik even kon ontsnappen aan de rook. Het was een lange interessante dag en na een weekend in de rook hebben gewerkt (en niet hebben kunnen douchen omdat er alleen een teiltje was om in te badderen) was ik blij weer heelhuids thuis te zijn. 

THE HELP

The Help

Zo’n film die je blij en verdrietig op het zelfde moment maakt. Een goed verhaal dat de realiteit goed weergeeft. Als je hem nog niet gezien hebt is het zeker een aanrader. Het helpt je begrijpen hoe de situatie in +/- 1960 in Amerika was. Maar wacht eens even….. 1960?

 

EEN VERHAAL

Een aantal weken geleden had ik een gesprekje met een mevrouw die ik goed ken. Ik weet dat ze werk zoekt om naast haar man die werkt ook wat geld te verdienen om voor de 3 kinderen te kunnen zorgen. Ik vroeg haar hoe het is met haar werk. Ze vertelde mij dat ze een baan had gevonden….

 

EERSTE WERKDAG

Ze was erg blij dat ze eindelijk werk had gevonden. Een groot huis met maar liefst 16 kamers moest wekelijks schoongemaakt worden. Klaar voor de uitdaging vond ze haar weg naar het huis voor haar eerste werkdag.

Ze had eerder gecommuniceerd dat ze wel om 3 uur thuis moest zijn om voor de kinderen te zorgen die dan uit school komen, dit was al gauw vergeten en de bazin stond erop dat ze tot 5 uur werkte. Het is een 16 kamer groot huis en ze wilt niet dat er meer dan 1 dag aan besteed wordt omdat dat meer geld zou kosten. Je krijgt namelijk per dag betaald.
Dus werkte ze van 8 tot 5 uur voor maar liefst R150,00 (€10,09)‼
Het was dus hard werken om dit allemaal op tijd klaar te krijgen.

Voor lunch had ze haar eigen eten, de bazin had wat brood en jam voor haar in een apart kastje met haar eigen bord en glas want ze mocht niet de spullen van het huis gebruiken. Maar toen ze de broodzak opende stond de schimmel op het brood en de jam was nog in het blikje dat ondertussen geroest was, niet zo goed voor de gezondheid dus dat werd toch maar weggegooid.

Helaas… geen lunch.

De toilet in het huis was niet voor haar persoonlijke gebruik, buiten in de tuin was een apart wc’tje dat speciaal voor haar was. Omdat het huis zoveel werk was had ze geen tijd om haar eigen wc’tje schoon te maken dus die was niet in een goede staat maar dat kon nou eenmaal niet anders.

Na deze eerste werkdag kwam ze thuis met opgezwollen benen. Ze kon niet goed voor de kinderen zorgen want van al het staan had ze zo’n last van haar benen dat ze alleen maar op de bank met haar voeten omhoog kon zitten. Met 3 kinderen om haar heen die haar nodig hadden zag ik de schuld in haar ogen. "Mijn kinderen zijn erg belangrijk en nu kan ik niet eens staan."

Ik luisterde en was stil.
Toen ik vroeg hoe haar dag en haar werk was, was dit niet wat ik had verwacht. Heb ik dit zojuist werkelijk gehoord of droom ik? Verbijsterend dat dit gebeurt op een steenworp van me vandaan vroeg ik haar wat het met haar doet en hoe het met haar hart is na zo’n dag.
Veel onbegrip.
Voorzichtig vertelde ze dat ze zich een beetje als een beest voelde.
"Waarom had ik mijn eigen bord, mijn eigen glas, mijn eigen toilet buiten in de tuin?"
Ze wilde niet meer terug en vertelde haar bazin aan het eind van de dag dat ze niet meer terug komt.
Ik begrijp het.

Toch was het een bijzonder moment waar we beide besefte dat in zulke situaties onze reactie heel belangrijk is. Van boosheid komt bitterheid dus daar schiet je niks mee op. Vergeving geeft vrijheid. Je beseft dat jij niet het probleem bent maar de hart gesteldheid van degene die jou niet goed behandeld. En dan kun je het ook makkelijk loslaten. God geeft kracht om anderen te vergeven en geen bitterheid te krijgen, dat zag ik weer opnieuw in mijn gesprek met deze mevrouw. Toch altijd weer bijzonder…

UMAKOTI WHETU

Op 21 april 2013, een dag na onze bruiloft ben ik als Makoti verwelkomd in de familie. Makoti is een ander woord voor afrikaanse bruid. Dit welkom is door middel van een ceremonie die normaal nog achter de bruiloft wordt geplakt maar voor ons was het de volgende dag georganiseerd.

De ceremonie:

Ik kwam aan in mijn trouwjurk in de stoet. De ceremonie vond plaats bij oma in de voortuin in de sloppenwijk waar een mooie blauw met rode kleine circustent was gezet. De straat voor het huis stapte we uit om vervolgens naar het huis toe te lopen.

Nceba en zijn familie (vrouwen en kinderen)  komen mijn familie tegemoet. Dit gaat met veel gejoel en gezang. Wij ontmoeten elkaar in het midden en Nceba begeleid mij omringd met de vrouwen naar de tent. Hier nemen wij plaats aan een tafel die naar het publiek toe gericht is, zo kon ik mijn familie goed in de gaten houden die dit ook allemaal voor het eerst meemaakte. De familie doet hun best alles in het Engels te vertellen maar omdat het niet de moedertaal is wordt er ook veel in Xhosa gesproken. Hoe de ceremonie gaat is makkelijk uit te leggen. Na elk praatje een liedje en na elk liedje een praatje. Iedereen komt aan bod. Eerst wordt er over het huwelijk gesproken, vervolgens over de tradities.

Dan gaan we over naar het officiële gedeelte. Ik wordt uit de tent begeleid naar oma’s slaapkamer waar ik met hulp van tantes in mijn Makoti kleding wordt geholpen. Een rok met speciaal patroon, een witte bloes. Een handoek (zoals je hem draagt als je uit de douche komt) met daaroverheen een schort, een zwarte hoofddoek en vervolgens een deken over de schouders. Het was lekker warm weer en met veel mensen in de circustent was het niet te harden. ik werd terug gebracht in de tent waar nu het proces van wijze raad begon. Alle papa’s en mama’s gaven mij raad over het gaan en staan van een makoti. Toen was het zover… ik kreeg mijn nieuwe naam (Dat hoort er ook bij. als je in de schoonfamilie komt krijg je als je trouwt een nieuwe naam, waarbij de familie je vervolgens vanaf dan zal noemen) Ik vond het spannend… wat als ik een naam krijg die ik niet uit kan spreken?

Gelukkig viel het mee, Isanelise is mijn naam (Betekenis: God satisfied us) en ik zal bij de naam Isa genoemd worden.  Hier moest ik even aan wennen aangezien in het Xhosa “kom eens hier”in het kort  “Iza” is wat er erg op lijkt dus ik reageerde niet altijd op de juiste momenten.

Papa wilde nog wat zeggen… toen hij namelijk eerst hoorde dat ik een andere naam zou krijgen klonk dat helemaal niet zo goed in de oren. Waarom dan? Wij hebben haar een mooie naam bij de geboorte gegeven waar we erg blij mee zijn, maar nu hij de familie heeft gehoord en ziet hoeveel ze van me houden en hoe ze me verwelkomen had hij er vrede mee. Ik had het even benauwd maar ncebas familie nam het goed op : )

Wat zo bijzonder was is dat mijn familie hierbij kon zijn en een beetje van de Xhosa cultuur heeft kunnen proeven. En natuurlijk dat mijn familie en ncebas familie samen even hebben op kunnen trekken en een beetje van elkaar hebben kunnen zien.

Mijn familie heeft de langste ceremonie waar ze ooit bij aanwezig zijn geweest goed doorstaan en we sluiten het af met een lekkere maaltijd, door de andere makoti’s van de familie gekookt!

Officieel blijft de makoti bij de schoonmoeder om daar voor een bepaalde tijd te blijven en het huishouden te doen, hier leert ze de fijne kneepjes van het makoti zijn. Hoe je schoonmaakt, kookt en andere bedient. Dit gaat namelijk op een hele specifieke manier en dat moet goed geleerd worden. dit kan 3 weken zijn maar ook 6 maanden, dat hangt af van de schoonmoeder, die beslist wanneer de makoti er klaar voor is. Gedurende deze tijd draagt ze de traditionele kleding waar ze ook gaat zodat iedereen haar kan herkennen als een makoti.

Omdat mijn familie ons mee op reis heeft genomen heeft nceba aan oma gevraagd of ik toestemming mocht hebben om niet achter te blijven maar met mijn familie mee te reizen, oma heeft dit toegezegd, ik heb dus niet voor een bepaalde tijd bij oma gewoond maar langzaam maar zeker worden mij de Xhosa manieren aangeleerd. Waar ik nog zeker wel meer over zal vertellen…

Under Construction...

Het is een aardige tijd geleden dat ik iets geschreven heb op deze blog.
Ik heb eens lang nagedacht over wat ik wil en hoe ik de blog wil vormgeven.
Vanaf nu wil ik het anders aanpakken en u, beste lezer niet vervelen met
hoe laat ik vanochtend opstond en wat ik gegeten heb.
Graag wil ik deze blog gaan gebruiken om verschillende verhalen te verzamelen
Niet zozeer over het gaan en staan van Nceba en mij maar meer van mensen
om ons heen.

Dus... nog even geduld en de eerste verhalen zullen te lezen zijn!

Wil je graag op de hoogte blijven van wat wij precies doen dan kun je je
altijd aanmelden voor onze nieuwsbrief uiteraard

Thanks!

Annebeth

COUNTDOWN

Na een lange tijd hier weer een update van het gaan en staan van “The Mbangula’s”! Wat kijken wij terug op een bijzonder jaar. 2013… Het jaar waar we “Ja” tegen elkaar zeiden, waar ik de eerste ervaringen heb gehad als een Makoti (Afrikaanse bruid), waar ik het prachtige Lesotho en Zambia heb mogen beleven, een jaar van ziekte en gezondheid, vreugde en verdriet. Een jaar waar we Zijn genade, liefde en trouw meer hebben ervaren dan ooit.  Een heerlijke periode van rust was welverdiend en goed besteed, een midweekje kamperen en back to basic, kerst en oud en nieuw bij de familie in Uitenhage, dit was wel weer even wat anders dan gewend. Wat voor de familie echt een kerstgevoel is, is niet zo zeer een kerstboom en een diner by candlelight. Nee ik heb mijn eerste kerstdag besteed bij oma’s huis in Kwanobuhle met een lekkere braai met pap en een flinke party waarbij we de nacht in gedanst hebben. Ik mis het Nederlandse kerst en gezellige tijd met mijn familie wel maar vond het ook super om tijd met de familie hier te besteden. Dit was een heerlijke zomervakantie! Vanaf Maart was het weer tijd om druk in de weer voor te zijn voor LXP 2014! Met een maand van training en voorbereiding voor de leiders zijn we vorig week van start gegaan. Wel even leuk om te vertellen is dat ik gevraagd was het LXPhuis een make-over te geven. Dit is uiteraard helemaal “mijn ding “ dus was het een plezier dit te doen. Met een team dat mij hielp met hun handigheid zijn pallets omgetoverd tot banken en slaapkamers tot een kantoor.

31 Maart was de opening van LXP 2014, met 23 studenten vanuit Zambia, Senegal, Amerika, Zuid-Afrika en Swaziland zijn we een flinke en diverse groep. Vorige week en deze week zijn oriëntatie. 2 dagen Expeditie Robinson in de bossen en een wandeling van maarliefst meer dan 40 km zal de studenten laten zien wat er van binnen is. Ps George geeft vaak een voorbeeld; “it’s like toothpaste, you only see what is inside when you squeeze it!”. Je kan lang een show geven en je beste kant laten zien, maar het is in situaties waar je echt uitgedaagd en getest wordt dat je ziet wat er echt diep van binnen zit.

Deze week proberen we ons ook zo goed mogelijk voor te bereiden op ons bezoek aan Nederland. Over precies een week zitten wij namelijk in het vliegtuig op weg naar Schiphol. Ik moet zeggen het is een beetje hectisch momenteel, druk met de opstart van LXP, ook hebben wij beide leidinggevende functies gekregen wat het ook wel even ietsje drukker maakt en meer verantwoordelijkheid geeft. Zaterdag verhuizen we dus tussen de bedrijven door moeten er ook nog spullen ingepakt en opgeborgen worden want zodra we terug uit NL komen verhuizen we naar ons nieuwe stekje. Eerst had ik er even moeite mee om me voor te bereiden om lang van LXP weg te zijn, Je mist toch snel heel veel maar hoe dichter bij het komt de meer ik er zin in heb. Uiteraard een groot feest om bij de bruiloft van mijn broer te zijn en ik mag voor het eerst kennismaken met mijn nieuwe neefje Manuel. Het wederzien van zoveel bijzondere en belangrijke mensen in ons leven, en het belangrijkste, Hem te dienen in NL.  Met dit als slot zeggen we …..TOT SNEL!!!

Love,

The Mbangula’s

Adventures...

ZAMBIA
Zo’n 4 weken geleden heeft de eerste LXP Summit (conferentie voor mensen die niet de mogelijkheid hebben voor LXP te komen, maar toch de mogelijkheid willen geven een mini-LXPervaring te hebben) plaatsgevonden in Choma, Zambia. De ene helft van de LXP leiding bleef in Jeffrey’s bij de studenten om hen te begeleiden in de laatste fase van LXP, en de andere helft vertrok na een aantal weken van intense voorbereidingen in de sprinter (LXP bus) naar Zambia. Dit is een 2 daagse reis door Zuid-Afrika, Botswana en Zambia. Hoe dichter bij Zambia, hoe warmer het werd. De weg door Botswana was letterlijk een woestijn, en het is het warmste seizoen van het jaar. Je kunt je misschien voorstellen dat in een bus zonder airco dit erg intens was met 17 mensen, waaronder 1 zwangere vrouw en 2 kinderen. 
Toch was het ook erg bijzonder, vooral veel olifanten en andere dieren in het wild langs de weg gezien. Wat een prachtig land! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en de kleding, kleuren en patronen zijn prachtig. De hitte en de muggen moesten we even aan wennen. Ik vond het persoonlijk eerst wel een beetje spannend, omdat er veel malaria muggen zijn en ik werd helemaal lek gestoken in de nachten, maar nu weer een aardige tijd verder zijn mijn muggen- en spinnenbeten weer geheeld en heb geen verschijnselen van malaria. De Summit was een groot succes! De summit was van vrijdag tot zaterdag en er waren zo’n 35 deelnemers die gedurende het weekend op het terrein ook meeaten en overnachten. Pastor G sprak over verschillende onderdelen die we ook in LXP behandelen zoals; Success & Significance, Personal Sexuality, Servanthood etc. Dit was een nieuw concept voor vele waardoor vele bemoedigd werden en een aantal wakker geschud. Dit was gedurende het weekend. Dinsdag waren we vroeg onderweg naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia waar een ex LXP student zo’n 100 mensen had verzameld waar we 3 uur lang ook iets mee konden delen. Daar waren we voor 2 dagen. Na een dag terug in Choma en wat rust was het tijd voor de terugreis. 
Hier hebben we een stop gehad bij de welbekende Victoria Watervallen maar het was droog seizoen, dus de bavianen waren in overvloed maar de watervallen waren schriel maar al met al prachtig! Na een overnachting in Livingstone waren we 2 dagen later weer heelhuids en veilig thuis!

TRANSKEI
We reizen wat af want 2 weken geleden waren Nceba & ik uitgenodigd om te spreken bij een jeugdconferentie. Het was weer zo’n 13 uur rijden maar het helemaal waard! We zaten een uur van Canzibe vandaan boven op een berg bij de kust. Een prachtige lokatie in het midden van het “rural” (“plattelands”) gedeelte van Zuid-Afrika. Alsof je in een ander land bent… Ver van de stad in kleine dorpen merk je toch wel dat de tradities erg belangrijk zijn. Als er een probleem is ga je naar de Sangoma (Witchdoctor) die de voorouders oproept en je vervolgens raad geeft. Bijgeloof veroorzaakt soms de grootste problemen. bijvoorbeeld; Als een kind in bed plast word de helft van een pink afgesneden om dit probleem op te lossen. Als een meisje borsten krijgt, neemt een van de mannen haar naar "de bossen"om haar te "testen" dit kan de vader, oom of opa zijn. Dit zorgt er voor dat meiden van 12 zwanger raken en niet kunnen studeren. Nceba heeft 4 sessies gedaan, waarvan 1 met de jongens. en Ik 2, waarvan 1 met de meiden. Nceba heeft gesproken over “Worldview”, hoe we de wereld zien komt van onze opvoeding etc. en over Job, zijn karakter en wat we daarvan kunnen leren. In zijn sessie met de jongens apart heeft hij over “Manhood” en Xhosa tradities en bijbelse traditie. Ik heb een sessie met de meiden gehad waar ik mijn verhaal deelde en over “Purity” gesproken heb, wat het betekend om een puur leven te leiden en dat het niet alleen over geen sex hebben gaat. ook in de dienst op zondag morgen heb ik gesproken over “Dare to Dream” God heeft een droom voor een ieder, Zijn droom. Het was een bijzonder weekend en met de achtergrond die ik gegeven heb kun je je voorstellen dat ook aardig wat teweeg heeft gebracht. We zijn zelfs uitgenodigd om in januari een leidertraining met ze te doen en een andere conferentie te doen met Pasen. Hier kunnen we helaas niet bij zijn want dan zitten wij in het vliegtuig naar Nederland...

GRADUATION
Afgelopen vrijdag was het diplomauitreiking van LXP 2013. Wat gaat de tijd toch snel! We kijken terug op een bijzonder, avontuurlijk en mooi jaar. Nu is het zomervakantie en we gaan lekker even genieten van de rust.... we zijn er erg aan toe. Het is nog steeds vreemd om in de zomerstemming te zijn en kerstmuziek op de achtergrond te horen. Pas zagen we een kerstboom in de vorm van een palmboom... dat geeft mijn verwarring goed weer denk ik:)
Fijne feestdagen, geniet ervan met je geliefden. En een fijne zomervakantie! :)

Zambia here we come....

Tussen het rennen en vliegen door om alle laatste dingen te regelen en voor te bereiden wil ik uiteraard jullie even op de hoogte brengen van het staan en gaan hier in Zuid-Afrika. 

A.s. maandag vroeg in de ochtend zet ongeveer de helft van de LXP leiders koers richting Zambia. Een 2 daagse reis door Zuid-Afrika, Botswana om uiteindelijk in Choma, Zambia te settellen voor ongeveer een week. In Choma zal er, gedurende het weekend een Leadership Summit (een soort conferentie) plaatsvinden, georganiseerd door LXP . Na een dag rust zullen we nog 1 dag een evenement hebben in Lusaka. De 8e vertrekken we weer terug richting Zuid-Afrika, dus waarschijnlijk de 9^e/10e zijn we weer terug. 
Deze afgelopen maand zijn we ontzettend druk bezig geweest

om alles in elkaar te zetten voor de Summit. Nceba bereid zich voor om de groep enthousiast te krijgen/ houden en een sfeer te creëren. En ik zorg voor de media en alle creatieve aspecten. Zo heb ik veel ontworpen voor de aankleding, folders & T-shirts etc. Door de drukte is het een beetje lastig geweest mezelf echt voor te bereiden, maar toch heb ik er ontzettend veel zin in! Verder valt er ontzettend veel te vertellen. 2 weken geleden hebben we de eerste `Ambassadors` gehad. De ministry die Nceba en ik samen leiden. Dit was super! Een brok in mijn keel toen ik alle kinderen uit de bus zag komen. Ze bleven maar komen en moesten zelfs terug voor een tweede lading. Ambassadors is een wekelijks jongerenprogramma waarbij alle ministries van LXP bij elkaar komen.

Je kan de sfeer een beetje proeven in de foto´s …. It´s only the beginning!

Superexcited!

Ik moet nu weer snel gaan voor een meeting.

Tot snel!

Blessings!