In sickness and health... een zin die makkelijk gezegd wordt in een huwelijksbelofte. Afgelopen week was ik ziek met een flinke keelontsteking. Ik heb het nooit eerder gehad en dacht dat het gewoon keelpijn was maar na er toch te lang mee doorgelopen te hebben vermoedde ik dat er toch wel wat meer aan de hand was. Na een bezoek aan de dokter kwam ik met antibiotica en pijnstillers weer thuis maar dit maakte geen verschil en ik werd nog zieker met overgeven erbij. Toen de dokter checkte hoe het ging en er was geen verandering werden we de volgende ochtend om 6 uur in het ziekenhuis verwacht. Hier kreeg ik 2 injecties die me een flinke "boost" gaven. Nu ondertussen voel ik me weer helemaal goed. Ik moet nog mijn kuur afmaken maar voel me weer helemaal gezond. Nceba had gelukkig wat dagen vrij om voor me te zorgen. Hij vond het maar moeilijk mij zo ziek te zien en wist soms niet wat hij met zo'n zieke vrouw aanmoest. Wat een zegen dan dat ik iemand heb die zo goed voor me zorgt!
Verder gaat ons werk hier zijn gangetje. Nceba is druk met publiciteit van de organisatie en de opstart van Ambassadors en werk ik aan het nieuwe ontwerp voor de website, ren ik rond met de camera om alles vast te leggen en design ik ondertussen ook een magazine die we gaan gebruiken voor de outreach naar Lesotho volgende maand. Veel werk dus maar heerlijk creatief!
Zoals ik net zei gaan we volgende maand op outreach met de studenten naar Lesotho waar we ons op dit moment ook voor voorbereiden. Meer nieuws volgt snel...
Deze week zijn we naar Home Affairs in Port Elizabeth geweest om de laatste dingen te regelen voor mijn visum. Hopelijk gaat het process spoedig en kan ik mijn visum snel ophalen aangezien de oude al een tijdje verlopen is. Dit is geen probleem omdat de visum ingenomen is en Home Affairs ermee aan de slag is maar om naar Lesotho te kunnen heb ik wel een geldig visum nodig omdat ik dan het land verlaat. Dus dit is wel even belangrijk!
Misschien leuk om te vertellen...Een aantal weken terug waren Nceba en ik uitgenodigd om bij een familiegebeurtenis in Uitenhage te zijn. 1 van Nceba's "opa's" werd gehuldigd tot bisschop. Geen idee wat het betekend maar het was een hele happening. Voor dit heugelijk feit werden maarliefst 7 koeien geslacht en verdeeld zodat iedereen mee kon vieren. Nceba zijn familie kreeg ook 1 koe om klaar te maken. Toen wij arriveerde (ik in mijn "Makoti" uitfit) werd ik meteen aan het werk gezet. in de kleine keuken stond een tafel vol met onderdelen van de koe. Benen, de romp etc. En het hoofd werd gekoeld in de koelkast. Bij zo'n viering wordt er de eerste dag de ingewanden gegeten en de tweede dag het vlees. Ik werd meteen aan het werk gezet en heb ingewanden schoongemaakt en gesneden. Ik heb nog nooit zoveel vlees en bloed bij elkaar gezien. Uiteraard moest ik alles uitproberen maar was er na een stukje lever helemaal klaar mee. ALLES wordt opgegeten. Op een gegeven moment stond ik samen met Nceba's tante de darmen schoon (Lees: inhoud darmen er uit laten lopen) te maken in de badkuip en ondertussen kwam er zo nu en dan iemand gezellig naar de wc :) En wat was het toch hard werken. Respect voor Afrikaanse vrouwen! Dus dat was mijn eerste indruk in het het zijn van een Makoti. De familie was erg trots op me en ik vond het heel wat. Mooi om zo helemaal in de cultuur te zijn en deze dingen allemaal mee maak. Het klinkt misschien als een gek verhaal en moeilijk te begrijpen. Maar als ik zie hoe een ander eten makkelijk weggooit denk ik toch echt dat dit een betere manier is om met dingen om te gaan. :)
Dit was weer even een korte update van onze kant. Wij zijn benieuwd hoe het met jullie gaat! :)
Be blessed,
The Mbangula's
