The Help
Zo’n film die je blij en verdrietig op het zelfde moment maakt. Een goed verhaal dat de realiteit goed weergeeft. Als je hem nog niet gezien hebt is het zeker een aanrader. Het helpt je begrijpen hoe de situatie in +/- 1960 in Amerika was. Maar wacht eens even….. 1960?
EEN VERHAAL
Een aantal weken geleden had ik een gesprekje met een mevrouw die ik goed ken. Ik weet dat ze werk zoekt om naast haar man die werkt ook wat geld te verdienen om voor de 3 kinderen te kunnen zorgen. Ik vroeg haar hoe het is met haar werk. Ze vertelde mij dat ze een baan had gevonden….
EERSTE WERKDAG
Ze was erg blij dat ze eindelijk werk had gevonden. Een groot huis met maar liefst 16 kamers moest wekelijks schoongemaakt worden. Klaar voor de uitdaging vond ze haar weg naar het huis voor haar eerste werkdag.
Ze had eerder gecommuniceerd dat ze wel om 3 uur thuis moest zijn om voor de kinderen te zorgen die dan uit school komen, dit was al gauw vergeten en de bazin stond erop dat ze tot 5 uur werkte. Het is een 16 kamer groot huis en ze wilt niet dat er meer dan 1 dag aan besteed wordt omdat dat meer geld zou kosten. Je krijgt namelijk per dag betaald.
Dus werkte ze van 8 tot 5 uur voor maar liefst R150,00 (€10,09)‼
Het was dus hard werken om dit allemaal op tijd klaar te krijgen.
Voor lunch had ze haar eigen eten, de bazin had wat brood en jam voor haar in een apart kastje met haar eigen bord en glas want ze mocht niet de spullen van het huis gebruiken. Maar toen ze de broodzak opende stond de schimmel op het brood en de jam was nog in het blikje dat ondertussen geroest was, niet zo goed voor de gezondheid dus dat werd toch maar weggegooid.
Helaas… geen lunch.
De toilet in het huis was niet voor haar persoonlijke gebruik, buiten in de tuin was een apart wc’tje dat speciaal voor haar was. Omdat het huis zoveel werk was had ze geen tijd om haar eigen wc’tje schoon te maken dus die was niet in een goede staat maar dat kon nou eenmaal niet anders.
Na deze eerste werkdag kwam ze thuis met opgezwollen benen. Ze kon niet goed voor de kinderen zorgen want van al het staan had ze zo’n last van haar benen dat ze alleen maar op de bank met haar voeten omhoog kon zitten. Met 3 kinderen om haar heen die haar nodig hadden zag ik de schuld in haar ogen. "Mijn kinderen zijn erg belangrijk en nu kan ik niet eens staan."
Ik luisterde en was stil.
Toen ik vroeg hoe haar dag en haar werk was, was dit niet wat ik had verwacht. Heb ik dit zojuist werkelijk gehoord of droom ik? Verbijsterend dat dit gebeurt op een steenworp van me vandaan vroeg ik haar wat het met haar doet en hoe het met haar hart is na zo’n dag.
Veel onbegrip.
Voorzichtig vertelde ze dat ze zich een beetje als een beest voelde.
"Waarom had ik mijn eigen bord, mijn eigen glas, mijn eigen toilet buiten in de tuin?"
Ze wilde niet meer terug en vertelde haar bazin aan het eind van de dag dat ze niet meer terug komt.
Ik begrijp het.
Toch was het een bijzonder moment waar we beide besefte dat in zulke situaties onze reactie heel belangrijk is. Van boosheid komt bitterheid dus daar schiet je niks mee op. Vergeving geeft vrijheid. Je beseft dat jij niet het probleem bent maar de hart gesteldheid van degene die jou niet goed behandeld. En dan kun je het ook makkelijk loslaten. God geeft kracht om anderen te vergeven en geen bitterheid te krijgen, dat zag ik weer opnieuw in mijn gesprek met deze mevrouw. Toch altijd weer bijzonder…
